Kino moralnego niepokoju - nurt w kinie polskim lat 1976-81, uważany za najważniejsze zjawisko rodzimej kinematografii od czasu Polskiej Szkoły Filmowej. Było kontynuacją wcześniejszego Kina Młodej Kultury, stworzonego przez reżyserów debiutujących na przełomie lat 60. i 70., bezpośrednio zaś rozwinęło się z serii śrm. i płm. filmów TV, którymi debiutowali młodzi reżyserzy z Zespołów TOR i X: K. Kieślowski - Przejście podziemne (1973) i Personel (1975, film uważany za początek nurtu); F. Falk - Nocleg (1973); A. Holland - Niedzielne dzieci (1976), Coś za coś (1977); F. Bajon - Rekord świata (1977); Z. Kamiński - Rytm serca (1977); J. Sztwiertnia - Niedziela pewnego małżeństwa w mieście przemysłowym średniej wielkości (1977). Było ważną częścią ogólnego przełomu w kulturze polskiej po 1976, stając po stronie nieoficjalnej opozycji. Nazwa „Kino Moralnego Niepokoju”, zaproponowana przez jednego ze współtwórców nurtu, J. Kijowskiego była od początku eufemizmem; przyjęła się jednak, choć właściwszy byłby zapewne termin „kino nieufności” (M. Jankun-Dopartowej).